آورده اند که در سرزمین کهن و باستانی ایران و در دل بلاد لرستان شهری بوده خرم و شاد ،با زمین های حاصل خیز و آباد و دو رودخانه خروشان که از دوسوی شهر عبور می کرده و بدین بهانه نام آن را بین النهرین نهاده اند وفی الحال همه با نام دورود می شناسندش.شهر صلوات،شهر دریاچه گهر و آشارهای زیبا و پایتخت طبیعت ایران.

شهری که صنایع و کارخانجات یکی پس از دیگری در آن متولد گردیدو رودخانه تیره را که مامن ماهیان مهاجر و بومی منطقه بود تیره و تیره تر کردو آسمان هفت رنگ و نیلگون آن را تیره و قیرگون .

وشهر آبشارها و لاله های واژگون لقب شهر صنعتی به خود گرفت.ولی این تمام ماجرا نیست و اگر چه بحث محیط زیست و حفاظت از آن یکی از مهمات است لکن ماجرا و داستان ما چیز دیگری است و ان گوشه ای از مشکلات جوانان دورودی است.

 

و اما اندر احوالات جوانان و جوانی که بسیار توصیه موکد و مصرر به اهمیت دادن و توجه کردن بدان است که مانند بهاری در گذر است همین بس که در گوشه و کنار شهر که قدم می زنی فراوانند انسانهایی بی کار و صد البته تحصیل کرده که بی هدف یا در خوابند و یا بیتابانه خیابان متر می کنند و یا در بیابان حیرانند و سرگردان و چه کار می توانند انجام دهند در این وادی بی بنزینی که جای سوزن انداختن هم نمانده چه رسد به تاکسی انداختن و دستفروشی؟و چه توان گفت به این جماعت جز کلمه ی زیبا و پر معنای ((بی کار)).

و این در حالی است که صنایع مهمی چون کارخانه سیمان،فارسیت،فولاد و چدن،ماشین سازی،کارخانه قند،صنایع نظامی و از همه مهم تر راه آهن سراسری و ...در این شهر وجود دارد ولی متاسفانه تمامی مشاغل مهم از مدیر عاملی گرفته تا کارگری بدست افراد غیر بومی افتاده است تا جایی که به جرات می توان گفت90 درصد کارکنان این صنایع افراد غیر بومی می باشند که ساکن استان های مجاورند و هزینه ایاب و ذهاب و یا اسکان این جماعت زحمتکش خود به اندازه حقوق چند کارگر است و در این بین سهم شهروندان و جوانان دورودی تنها 10 در صد است .آن هم با تهییه هزاران پارتی و پادر میانی این و ان شاید بتوانی یکی از پست های بسیار مهم در بخش خدمات را تصاحب کنی البته با هزار منت این و آن و ارایه صدها ضمانت و تعهد و ... که هر وقت دلشان خواست بیرونشان کنند. به جرات می توان گفت سهم جوانان و بیکاران دوورودی از بخش صنعت با مشاغل بی شمارش آلودگی این صنایع است و استشناق هزاران گاز سمی و...

آری جوانان دورودی به شهر های مهاجرت می کنند و اغلببا دست خالی و دلی شکسته و لبی تشنه به وطن خو باز می گردند ولی به قول معروف«آب در کوزه و ما تشنه لبان می گردیم» هر چند همه در را می دانند و درمان را نیز،ولی در پی درمان بر نمی آیند.استخوان درون چشم قصاب!!!را دیده اند و قصد درمان ندارند.چرا که سوژه مهمی است بحث اشتغال و بیکاری!تا موسم انتخابات می رسد هه انگشت بر آن می گذارند این بیماری را بیان می کنند ولی در هنگام درمان سوگند سقراط خود را فراموش می کنند!!و تا خرشان از پل انتخابات گذشت سکوی پرتاب خود را فراموش می کنند یا گوشه عزلت می گیرند و از درآمد کلان خویش بهره ها می برند و یا دلیل می آورند که ای آقا نمی گذارند کار بکنیم.گفته های خود را به دلایل به ظاهر منطقی ماست مالی کرده و گاها انکار می کنند.

این جای بسی تاسف دارد عده ای وعده کارخانجات و صنایعی چون پتروشیمی و مهمات سازی وآب معدنی داماش را می دهند که البته اگر چه بعضا در مرحله اجراست ولی قطعا از این مهمانی بزرگ و ضیافت عظیم جز پر کاهی آنهم به اکراه به جوانان نخواهد رسید و این یک حقیقت غیر قابل انکار است و صد البته همین که اجازه می دهند اثرات زیست محیطی این صنایع در طبیعت بکر دورود نتشر شود و بابت استشناق گازهای سمی ناشی از آن هزینه ای از شهروندان دورودی طلب نمی کنند جای بسی تقدیر و تشکر است و این مهم را قطعا مرهون زحمات نمایمدگان و مسئولان زحمت کش و با تجربه دورودی هستیم و جای دارد از این جا از همه آنها بخاطر این همه تلاش در جهت حفظ منافع جوانان دورودی قدردانی نمود××